Vorige zaterdag werden we (mijn medestudenten internationalisering en ik) verwacht in Campus Luca in Brussel. Er stond ons een dag vol sessies en sprekers te wachten. De dag begon niet meteen zoals het hoorde. Enkel ik (zo voorbeeldig als ik ben), was op tijd ter plaatse geraakt. De andere studenten zaten allemaal vast in het verkeer. Eenzaam begon ik dus de sessies te volgen. Maar al snel kwamen mijn medestudenten toch opdagen.
De infosessies waren niet echt relevant voor ons, maar van de spreker die kwam vertellen over het land Suriname heb ik toch heel wat opgestoken. Wat ik van haar zeker onthouden heb is dat zij na een week al gebeten was door een hond, dat elk erf een hond heeft (vind ik niet leuk), dat mijn kleren stuk gaan in het wasmachine en dat ik mijn geld in mijn bh en onderbroek moet verstoppen. Dit maakte mij wel zeer nerveus!
Drie dagen later was het de beurt aan mevrouw Balcaen om ons en onze ouders info te verschaffen. Zeer interessante en concrete info kwam aan bod. Zo kreeg ik meer informatie over mijn stageschool, vervoer naar mijn school, mijn woonplaats en de cultuur van het land. Maar ook zij vertelde verontrustende zaken zoals: 'loop niet in het hoge gras want daar zitten slangen, pas op met vlees want soms proberen ze je hond te verpatsen, koop teenslippers want de straten kunnen wel eens helemaal overstroomd zijn, en let op voor mannen die je naroepen want zij houden van blanke meisjes'... Gelukkig stelde ze ons ook gerust door te vertellen dat we niet bang moeten zijn in het land. Hier was ik wel bang voor. Het zou een zeer trots en aangenaam volkje zijn daar.
Woensdag ben ik met vijf medestudenten richting het Tropisch Instituut in Antwerpen getrokken om drie inentingen te krijgen. Na bijna 2 uur te moeten wachten in de wachtkamer, en blijkbaar op verboden terrein snoepgoed te zijn gaan halen (uhum), was het onze beurt. Helaas was één stof niet aanwezig en kregen we dus maar twee inspuitingen. Met 6 pijnlijke armen reden we terug richting Turnhout. Natuurlijk werden we niet gespaard van de file. Uren zaten we in de auto, maar zo gezellig als we zijn, maakten we er een leuke boel van. De dj en zangeres in mij kwam naar boven en zorgde voor een prachtig gezang. Tot slot zijn we die dag nog gaan eten bij de kebabman. Ook hier werd ons geduld op de proef gesteld. Hij beweerde zijn pasta (je kan er ook pasta eten) zelf te maken, dus hij had heel wat werk. Helaas was de pasta niet lekker en ging een half bord terug de keuken in. Na een lange, vermoeiende dag gingen we eindelijk naar onze bedjes. Helaas ging de wekker de volgende ochtend weer veel te vroeg af...
Ik hoop deze week mijn ticket nog te bemachtigen. Dan zal het 'Suriname-gevoel' helemaal aanwezig zijn. Ik kijk er al naar uit!
Liefs
Julie
