Met z’n allen trokken we twee weken geleden met de boot
richting de Atlantische Oceaan. Tijdens onze trip kregen we de kans om
dolfijnen te spotten. Als kleine kinderen probeerden we vol ongeloof een glimp op
te vangen van een dolfijn. Gelukkig waren de dolfijnen goed geluimd die dag en
hebben we er toch enkelen kunnen zien. Na het spotten van de dolfijnen, legde
ik mij even neer in de boot. Toen ik weer opstond, zag ik tot mijn grote
verbazing dat we aangekomen waren aan een zandbank. Ik moest even in mijn ogen
wrijven om tot het besef te komen dat wat ik zag, ook echt aanwezig was. Wel
tien uitgehongerde honden stonden te wachten op onze komst. Even overwoog ik de
keuze nog om met de kapitein van ons schip weer landinwaarts te varen, maar
aangezien ik bang zou zijn zo alleen op een boot raapte ik al mijn moed bij
elkaar en wandelde ik richting de honden. De uren die daarop volgden heb ik
beleefd in stress. Ik had inmiddels een enorme honger, maar telkens wanneer ik
mijn rugzak wilde openen om die lekkere zak chips boven te halen, stonden
minstens vijf honden rondom mij te grommen. Zo snel als ik kon duwde ik de
chips zo diep mogelijk in mijn rugzak. Ontspannend zonnen was ook niet helemaal
mogelijk. Er was altijd wel een hond die het een leuk idee vond om bij je te
komen zitten. Foto’s trekken met de medestudenten was al helemaal geen optie.
Blijkbaar houden de honden graag fotoshoots en wilden ze per se bij op onze
foto’s staan. Na drie uur zonder zon en met wat regen keerden we weer
huiswaarts. Thuis aangekomen merkte ik dat ik van mijn enkels tot mijn
schouders helemaal verbrand was. Het was zelfs zo erg dat het pijn deed om in
mijn bed te gaan liggen. Smeren, smeren en nog eens smeren was dus de boodschap.
Helaas was dit niet voldoende en bestaat mijn rug momenteel uit een oerwoud van
velletjes.
Vorig weekend ben ik samen met de andere stagiaires van O.S.
Clevia en de leerkrachten en directie van die school, naar Stoneiland gegaan.
Dit is een gezellig strandje met hutjes er omheen gebouwd. We leerden de
leerkrachten op een heel andere manier kennen. Het zijn een bende kakelende
kippen waar je heel veel plezier mee kan beleven! We aten er weer heel wat
nieuwe dingen zoals visbolletjes, Javaans brood (dat een roze kleur had), soep
met kippenpoten in,… Drie uur duurde de rit van het eiland weer naar huis, maar
hier merkte ik nauwelijks iets van. Ik was zo verdiept in mijn boek (Vijftig
tinten donkerder), dat ik al gauw weer thuis was. Daarna vroeg het bed in zodat
ik de volgende dag de ijverige student kon uithangen.
Helaas besliste mijn lichaam hier anders over… Een hele dag
heb ik in mijn bed gelegen. Mijn maag liet van zich horen, in mijn hoofd waren
ze aan het timmeren (uitbreiding van de hersenpan?) en mijn benen hadden
absoluut geen zin om zich te verplaatsen. Dus heb ik maar een hele dag
geslapen.
Maandag begon de laatste hele schoolweek voor de
paasvakantie. Vandaag ben ik, samen met twee medestudenten, gestart aan een
project rond muziek. Met de hele school (zowel leerlingen, leerkrachten, als
stagiaires), gaan we een lied verzinnen. Dit lied wordt voorgebracht wanneer we
onze stage eindigen. Je kan hier een filmpje vinden met de opnames van de
eerste dag.
http://www.youtube.com/watch?v=1YIR0c5vWyU
