Project 'Goed leven!'

Deze week staat in het teken van goed leven. Elke ochtend kunnen ouders in de verschillende klassen komen kijken, terwijl de leerkrachten met de leerlingen werken rond dit thema. Wij, twee medestudenten en ik, hebben de opdracht gekregen om in de twee derde klassen (derde leerjaar bij ons) te werken rond dit thema. We hebben ervoor gekozen om goed leven in België en de meervoudige intelligenties (muziekknap, beeldknap, beweegknap, taalknap, rekenknap,natuurknap, samenknap en zelfknap) als rode draad te nemen.

Gisteren hebben we gewerkt rond muziek en leerden we de leerlingen het ‘super mega knap’ lied aan. Vandaag lieten we de kinderen stilstaan bij het belang van vriendschap en maakten ze macramébandjes voor een geheime vriendje. Morgen gaan we met de leerlingen spelletjes spelen in verschillende hoeken. Larissa gaat met de leerlingen bewegingsspelletjes spelen, Bieke rekenspelletjes en ik taalspelletjes. We hebben voor deze spelletjes gekozen omdat ze aansluiten bij het onderzoeksproject dat we uitvoeren. Donderdag wordt er nog gewerkt rond natuur in België en vrijdag wordt er tot slot gewerkt rond gezonde voeding en maken we smoothies. De voorbije dagen zijn al zeer vlot verlopen en ik kijk enorm hard uit naar de volgende dagen. We worden telkens ondersteund door de klasleerkracht en leren de leerlingen wat beter kennen.

Ongelooflijk hoeveel liefde en vriendschap je van deze jongens en meisjes krijgt. Wanneer ik rondwandel op school hoor ik langs alle kanten ‘Juf Julie!’ en krijg ik vriendelijke blikken van de leerlingen. Echt fijn om hier les te geven!

Tot de volgende!

Ingeburgerd!

Ik ben nu 16 dagen in Suriname en voel me er al helemaal thuis. Ik heb een Surinaamse gsm-kaart waarmee ik naar België kan sturen, want dit lukte niet met mijn Belgische kaart. Mijn nummer kan je vragen aan mamaatje, papaatje, zussen of Jochen. Sinds vorige week woensdag is ook mijn stage begonnen. Samen met twee medestudenten en een studente uit Vorselaar loop ik stage in een school in Clevia. Ik heb vooral moeten observeren de voorbije weken en heb toch al enorme verschillen gezien. De leerlingen werken zelden met materiaal. Meestal maken de leerlingen oefeningen. Ze hebben een kladschrifje waarin ze oefeningen moeten overschrijven van het bord.

 Ik ben voornamelijk gaan observeren in het derde leerjaar (= eerste leerjaar bij ons). Mijn oog viel al snel op vier jongetjes die een enorme achterstand hebben. Drie van deze leerlingen hebben nooit gekleuterd, en een leerling (die al 12 jaar blijkt te zijn) is nog maar drie weken in Suriname. Ze kunnen geen letters verklanken, kunnen met veel moeite tot 10 tellen, maar hebben absoluut geen besef van hoeveelheden. Daarom ga ik met Bieke, een medestudent, ons de komende drie maanden bezighouden met deze leerlingen. Ik ga de leerlingen bijwerken voor taal, en Bieke voor rekenen. Ik verwacht geen wonderen, maar wil op mijn manier ze toch iets bijbrengen. Dit zal een grote uitdaging worden omdat de leerlingen nog helemaal niet rijp zijn voor het eerste leerjaar, hun concentratievermogen zeer ondermaats is en de ouders vinden dat zij hun leerlingen niet moeten begeleiden van thuis uit. Ik heb al enorm veel ideeën in mijn hoofd voor wat ik met deze leerlingen kan doen, maar ik neem het van dag tot dag.

Donderdag heb ik met één van deze leerlingen al een hoogtepunt bereikt. Hij doet niets liever dan de juffrouw tegenwerken en uitdagen. Ook bij mij deed hij niet wat van hem gevraagd werd. Toen de klasjuf merkte dat die leerling mij uitdaagde, werd ze zo boos dat de leerling begon te wenen en roepen. De andere leerlingen werden uit het lokaal verwijderd omdat er zoveel lawaai was. Ik voelde me schuldig voor wat er gebeurde en wist even niet wat te doen. Toen de leerling uitgehuild was en de anderen de klas uit waren, heb ik een enorm goed gesprek gehad met deze leerling. Tot mijn verbazing luisterde hij naar wat ik zei en zijn we beiden met een goed gevoel naar de speelruimte gegaan. De rest van de dag heeft hij zeer goed zijn best gedaan. Dit voelde enorm goed. Ik hoop dat ik morgen opnieuw zo’n gevoel mag ervaren!

Tot snel!

Hé het is ok...

… om de eerste nacht uitstekend te slapen.

… om als eerste aankoop een paraplu aan te schaffen.

… om een supermarkt te vinden waar ze producten van bij ons hebben.

… om door een buschauffeur aangesproken te worden om met hem naar onze bestemming te    trekken, waardoor een passagier uit de bus werd gezet.

… om naast plassen te lopen en bedolven te worden door water wanneer een auto door die plas rijdt.

… om met je zonnebril rond te lopen, ook al zie je geen zon.

… om toch een beetje verbrand te zijn en hier heel trots op te zijn.

… om wanneer iemand ‘welkom’ tegen je zegt, te antwoorden met ‘welkom’.

… om wanneer je een Surinaams kindje ziet, te wensen dat je dit kindje in je bagage kon steken en aan je zus kon geven.

… om in een café allemaal asociaal met je gsm te gaan zitten, op zoek naar internet.

… om een eerste Parbo biertje te nuttigen en hier met volle teugen van te genieten.

… om in tranen uit te barsten wanneer je ziet dat je medestudenten wonen in een groter huis, een veiligere buurt,…

… om je even af te vragen hoe het komt dat je zo gek bent geweest om in dit avontuur te stappen.

… om overspoeld te worden door vriendschap van je medestudenten.

… om naar de huisbaas van onze twee huisjes te bellen en te vragen of we bij in het huisje van de zes studenten mogen trekken.

… om een positieve reactie te krijgen en enorm opgelucht te zijn.

… om te zien hoe Lisa (een medestudent) dit allemaal voor ons geregeld heeft.

… om nu helemaal klaar te zijn voor het avontuur!

En, hoe is het weer daar?

Gisteren was het eindelijk zover! Met enorm veel bagage, een bang hartje, mijn moeke en vake (a.k.a. mama en papa) en Jochen vertrok ik naar de luchthaven in Schiphol. We spraken met de ouders en medestudenten af aan een bepaalde plaats in de luchthaven, om vervolgens samen in te checken. Eerst moesten we onze bagage afgeven. Er was een limiet van 23 kg op onze bagage. Toen mijn bagage op de weegschaal terecht kwam, gaf het computerscherm aan: ‘uw bagage is te zwaar’. Paniek! Als een gek begon ik op zoek te gaan naar dingen die ik niet per se mee naar Suriname moest nemen. Bij een tweede check was alles wel in orde, 21.8 kg. Daarna was het tijd voor het meest moeilijke werk, namelijk afscheid nemen. Nog een beetje in shock van het ‘overgewicht’ kwam ik bij Jochen en mijn ouders aan. De knuffels waren intens en toen ik tot slot afscheid nam van Jochen, vloeiden er toch heel wat traantjes. Als een zombie vertrok ik, met mijn acht medestudenten, richting ons vliegtuig. De vlucht, die negen uur duurde, verliep vlot, maar we hadden veel last van turbulentie. We werden in de watten gelegd met gratis drinken, eten, vochtige doekjes, koekjes,… En tijdens de vlucht konden we films, series, muziek,… bekijken op ons eigen kleine tv-schermpje.

Toen we uit het vliegtuig stapten, maakten we meteen kennis met een Surinaamse regenbui. Twee taxi’s vervoerden ons naar onze huisjes. Eerst werden zes medestudenten afgezet. Vervolgens werden ik en twee andere studenten afgezet. Het was donker toen we aankwamen. Onze straat was nauwelijks verlicht. Er was enorm veel lawaai rond ons huis, en we lagen heel afgelegen. Ik werd er een beetje bang van, maar de huisbaas vertelde ons dat hij politieagent is en dat gaf me een veiliger gevoel. Het huisje was klein, maar zeer proper. Zeer moe van de trip, en opnieuw met een bang hartje kroop ik in mijn bed.

Tot de volgende!