Ingeburgerd!

Ik ben nu 16 dagen in Suriname en voel me er al helemaal thuis. Ik heb een Surinaamse gsm-kaart waarmee ik naar België kan sturen, want dit lukte niet met mijn Belgische kaart. Mijn nummer kan je vragen aan mamaatje, papaatje, zussen of Jochen. Sinds vorige week woensdag is ook mijn stage begonnen. Samen met twee medestudenten en een studente uit Vorselaar loop ik stage in een school in Clevia. Ik heb vooral moeten observeren de voorbije weken en heb toch al enorme verschillen gezien. De leerlingen werken zelden met materiaal. Meestal maken de leerlingen oefeningen. Ze hebben een kladschrifje waarin ze oefeningen moeten overschrijven van het bord.

 Ik ben voornamelijk gaan observeren in het derde leerjaar (= eerste leerjaar bij ons). Mijn oog viel al snel op vier jongetjes die een enorme achterstand hebben. Drie van deze leerlingen hebben nooit gekleuterd, en een leerling (die al 12 jaar blijkt te zijn) is nog maar drie weken in Suriname. Ze kunnen geen letters verklanken, kunnen met veel moeite tot 10 tellen, maar hebben absoluut geen besef van hoeveelheden. Daarom ga ik met Bieke, een medestudent, ons de komende drie maanden bezighouden met deze leerlingen. Ik ga de leerlingen bijwerken voor taal, en Bieke voor rekenen. Ik verwacht geen wonderen, maar wil op mijn manier ze toch iets bijbrengen. Dit zal een grote uitdaging worden omdat de leerlingen nog helemaal niet rijp zijn voor het eerste leerjaar, hun concentratievermogen zeer ondermaats is en de ouders vinden dat zij hun leerlingen niet moeten begeleiden van thuis uit. Ik heb al enorm veel ideeën in mijn hoofd voor wat ik met deze leerlingen kan doen, maar ik neem het van dag tot dag.

Donderdag heb ik met één van deze leerlingen al een hoogtepunt bereikt. Hij doet niets liever dan de juffrouw tegenwerken en uitdagen. Ook bij mij deed hij niet wat van hem gevraagd werd. Toen de klasjuf merkte dat die leerling mij uitdaagde, werd ze zo boos dat de leerling begon te wenen en roepen. De andere leerlingen werden uit het lokaal verwijderd omdat er zoveel lawaai was. Ik voelde me schuldig voor wat er gebeurde en wist even niet wat te doen. Toen de leerling uitgehuild was en de anderen de klas uit waren, heb ik een enorm goed gesprek gehad met deze leerling. Tot mijn verbazing luisterde hij naar wat ik zei en zijn we beiden met een goed gevoel naar de speelruimte gegaan. De rest van de dag heeft hij zeer goed zijn best gedaan. Dit voelde enorm goed. Ik hoop dat ik morgen opnieuw zo’n gevoel mag ervaren!

Tot snel!