Afscheid nemen op school.

Vandaag was het onze laatste stagedag. Deze week hebben we met juffrouw  Lucenda en de leerlingen het O.S. Clevia lied geoefend. Ook gaf ik deze week nog enkele dagen les aan de 34 kinderen van de eerste klas. Ik heb van elke les enorm hard genoten. Elke les was één groot feest met liedjes, verhaaltjes, grapjes,… Maar natuurlijk moest er ook hard gewerkt worden en dat deden ze super goed. Ik was heel erg trots op hen. Tijdens de pauzes kwamen ze mij knuffelen, zwaaiden ze naar mij, kropen ze dicht bij mij op de bank,… Ik ben echt gaan houden van deze lieve kindjes.

Vandaag was het dus de grote dag, tijd om afscheid te nemen van iedereen. Samen met Bieke, Larissa en Veerle bakte ik 12 cakes en kochten we cadeautjes voor de leerkrachten en de directie. We gingen elke klas nog eens een bezoekje brengen om hen een stukje cake te geven en een foto met hen te maken. In 1B maakte ik nog een extra stop omdat ik gedurende deze drie maanden het meest met hen gewerkt heb en een heel goed contact had met de twee leerkrachten van die klas. Ik gaf elke leerling een lolly, gaf de juffrouwen een foto als aandenken en maakte ook een kaartje voor de vier jongens die ik extra heb begeleid gedurende mijn stage. Ze waren zo blij met hun cadeautje dat ze dit aan iedereen wilden tonen.

Aan het einde van de dag stond een grote show gepland. We verzamelden alle leerlingen en leerkrachten bij elkaar en zongen met z’n allen het O.S. Clevia lied dat we samen met heel de school maakten. Iedereen zong uit volle borst mee en je zag aan hun gezichtjes dat ze het super leuk vonden. Nadat we gezongen hadden, gaf juf Lucenda de micro aan mij en zei ze dat ik iedereen mocht bedanken. Toen ik in naam van de vier stagiaires de leerlingen, leerkrachten en directie bedankte, kreeg ik het even moeilijk. Omdat ik zo een goede band had met de leerlingen en leerkrachten, vond ik het niet makkelijk om afscheid van hen te nemen. Gelukkig kon ik de tranen nog bedwingen, want alles werd op beeld vastgelegd.

Het begint meer en meer tot me door te dringen dat het avontuur er bijna opzit. Morgen vertrekken we met de studenten van Turnhout voor drie dagen naar Danta bai en een dag later vertrekken we ook voor drie dagen naar Ralleighvallen. Daarna hebben we nog twee dagen om ons vertrek voor te bereiden en dan zitten we weer op het vliegtuig naar huis. Drie maanden leken eerst heel erg lang, maar nu kan ik zeggen dat drie maanden echt te kort zijn! Ik zou hier nog zoveel willen bezoeken, ik zou nog met zoveel mensen in contact willen komen en mensen nog graag wat beter willen leren kennen. Ik kreeg ook vaak de vraag wanneer ik terugkom naar Suriname. Ik zou dolgraag nog eens terugkomen, maar helaas zijn de tickets duur. Toch hoop ik dat dit mij vroeg of laat eens gaat lukken. Ik ben enorm blij dat ik dit avontuur aangegaan ben. Ik heb de tijd van mijn leven gehad hier. Af en toe miste ik het thuisfront wel. Jochen, moeke, voke, Lore, Evelien, Artuur, Korneel, de leidsters, de nichtjes en neefjes,… Maar dit woog niet op tegen het zalige gevoel dat ik tijdens deze drie maanden gehad heb!

See you soon!

Er was eens onze Leo, ons Irene, de neusbeer, de brulapen, de vogelspin, de kaaimannen, de schildpadden en de muis…

De voorbije weken heb ik niet stilgezeten. Er stonden heel wat uitstapjes gepland. Zo ben ik met 15 andere studenten naar Brownsberg geweest. Met een volle bus reden we richting onze bestemming. Het eerste stuk van de rit verliep heel vlot, maar wanneer we de bewoonde wereld verlieten en in de ‘jungle’ terechtkwamen, stond ons het eerste avontuur al op te wachten. Langs heel smalle weggetjes reden we bergop. Enkele kilometers voor we onze bestemming bereikt hadden, zat onze bus vast in de klei. Uitstappen en te voet verder gaan was het plan. Boven op de berg kregen we een prachtig uitzicht voorgeschoteld. Je zag er een overvloed aan bomen, het water, eilandjes, en ook Stoneiland waar ik pas naartoe geweest was. Tijdens ons tweedaags verblijf gingen we twee watervallen bezoeken: Leo en Irene. We kregen er ook bezoek van enkele dieren. Zo geloofden we onze oren niet toen we een stelletje brulapen hoorden. Ze hebben de naam zeker en vast verdiend. Ook hebben we kennisgemaakt met een vogelspin en een kleine neusbeer. Larissa mocht, als echte dierenvriend, het neusbeertje verzorgen. Ze mocht het zelfs met zich mee naar huis nemen om het vervolgens naar de dierentuin van Paramaribo te brengen. (Zo heb ik dus met een neusbeer in huis gewoond.) Onze reisgids Sergio maakte er voor ons een onvergetelijk verblijf van. Hij was goed voorzien van verhalen en was ’s avonds een echte showmaker. Misschien heeft onze Belgische Sergio wel inspiratie opgedaan bij onze reisgids, of omgekeerd?

Na deze leuke trip was het tijd voor een boottripje naar de kaaimannen. In een klein bootje voeren we tussen de kaaimannen. Deze trip stond ’s avonds gepland omdat je dan het best deze leuke beestjes kan spotten. In het donker kan je goed de rode ogen zien en is het makkelijker om er eentje te vangen. Vooraleer we vertrokken, kreeg ik te horen dat een week voor ons bezoek iemand twee vingers kwijt raakte bij het vastnemen van een kaaiman. Leuke vooruitzichten dus! Maar al snel had ik door dat ik niet bang moest zijn van deze beesten. De begeleider deed een rekje rond hun bek zodat ze ons niet konden bijten. Toch was de verleiding groot om er eentje vast te houden zonder rekje rond zijn bek. Gelukkig heb ik nu al mijn vingers nog.

Als laatste ben ik, samen met een bende van 20 man, drie dagen naar Galibi getrokken. Galibi is de plaats bij uitstek om ’s nachts schildpadden te spotten die eieren komen leggen op het strand. De eerste nacht zijn we met z’n allen om 1.00u schildpadden gaan zoeken. Dit was echt de moeite waard. Je zag hoe de schildpadden een weg groeven in het zand om zich vervolgens in het zachte zand te nestelen. Daar bleven ze dan geruime tijd liggen om hun eieren in het zand te leggen. Ik mocht aanschouwen hoe de eieren uit het lichaam van deze beestjes komt, zeer smakelijk was dat! Ik ga hier dan ook niet verder over uitweiden. Na een korte nacht was het tijd om naar het buurland Frans-Guyana te varen. Iets slimmer dan de vorige dag, deed ik nu mijn T-shirt en short uit in de boot. De dag ervoor kwamen we allemaal kletsnat uit de boot. Frans-Guyana was een lachertje. Er werd ons verteld dat we daar in een dorpje konden rondwandelen en souvenirtjes konden kopen. Ha-ha. Een verlaten stuk grond kregen we te zien met enkel een klein winkeltje met warme ijsjes en een hutje waar enkele ‘juwelen’ te bewonderen waren. We hadden het er dus al snel gezien en keerden weer naar Galibi. Daar kregen we de tijd om aan het strand te gaan liggen. Al snel viel ik er in slaap en werd ik wakker met een rode rug en rode benen. Ik zal het ook nooit leren… ’s Avonds nestelden we ons met z’n allen op de banken buiten bij het water en speelden we het spel ‘Weerwolven’ meermaals. Twee kleine snotneuzen van acht en tien die ons vergezelden naar Galibi waren verrassend goed in dit spel en speelden iedereen naar huis. ’s Morgens vroeg was het weer tijd om schildpadden te gaan zoeken. Buiten een dode schildpad die opgepeuzeld werd door vogels heb ik niet veel gezien. Op de terugweg stopten we met de boot nog even bij een kleine dierentuin. Daar zaten voornamelijk aapjes die het fantastisch vonden om van de ene persoon naar de andere te springen. Eindelijk kon ik dus eens aapjes aanraken.

Als ik terugdenk aan al deze tripjes, wil ik al meteen terug vertrekken. Nu zitten we hier weer in ons kleine huisje, voor school te werken, naar dezelfde vier muren te kijken. Al drie dagen probeer ik een berg kleren te wassen, maar het regent weer veel waardoor dit niet lukt. Ook voel ik mij altijd heel moe waardoor ik elk moment in slaap zou kunnen vallen. De motivatie om voor school te werken is ook even helemaal zoek. En het bezoek van een muis helpt al helemaal niet om mij op mijn gemak te voelen hier. Vorige nacht duurde het uren vooraleer ik in slaap kon vallen. Naast mijn bed heb ik een zak met chips en snoepjes staan. Toen ik wilde gaan slapen hoorde ik de zak kraken. Toen ik opkeek verdween het geluid. Ik wist meteen dat ik te maken had met een muis. Larissa dacht eerst nog dat ik het mij allemaal aan het inbeelden was en een paar seconden lang dacht ik ook dat ik waanideeën aan het krijgen was, tot ik plots het geluid weer hoorde. Ik maakte nog eens lawaai waardoor het geluid weer verdween. Toen ik het geluid voor een derde keer hoorde, heb ik mijn flesje water genomen en mij uitgeleefd op mijn snoepzak. Na enkele slagen zag ik dat kleine beestje weer onder de kast trippelen. Nu wist ik zeker dat ik te maken had met een muis. Ik opende vanuit mijn bed de deur en gooide zo snel als ik kon mijn eten de gang in. Kon de muis zich daar wat gaan amuseren. Ik bouwde een dam rond mijn bed zodat de muis niet in de buurt van mijn bed kon raken. Even wilde de muis nog proberen om onder mijn bed te sluipen, maar mijn goedgemaakt dam hield hem tegen. Ik heb me vervolgens verstopt onder mijn deken en ben na lange tijd in slaap gevallen. Deze ochtend was ik nog steeds niet helemaal op mijn gemak. Toen Larissa de muis door de keuken zag trippelen en het beest vervolgens naar buiten leidde, werd ik weer wat geruster. Ik heb nu al te maken gehad met apen, kaaimannen, gekko’s, vogelspinnen, schildpadden, neusberen,… en van niets ben ik bang. Maar muizen kunnen mij de stuipen op het lijf jagen. Hadden we de neusbeer nog maar zodat die onze muis kon opeten…

Tijd om inkopen te gaan doen en te gaan kokkerellen bij ‘die van Vorselaar’.

Groetjes, Julie zonder muis, maar met gekko’s, mieren, spinnen en muggen

‘Madam van het schoon leven!’

Met z’n allen trokken we twee weken geleden met de boot richting de Atlantische Oceaan. Tijdens onze trip kregen we de kans om dolfijnen te spotten. Als kleine kinderen probeerden we vol ongeloof een glimp op te vangen van een dolfijn. Gelukkig waren de dolfijnen goed geluimd die dag en hebben we er toch enkelen kunnen zien. Na het spotten van de dolfijnen, legde ik mij even neer in de boot. Toen ik weer opstond, zag ik tot mijn grote verbazing dat we aangekomen waren aan een zandbank. Ik moest even in mijn ogen wrijven om tot het besef te komen dat wat ik zag, ook echt aanwezig was. Wel tien uitgehongerde honden stonden te wachten op onze komst. Even overwoog ik de keuze nog om met de kapitein van ons schip weer landinwaarts te varen, maar aangezien ik bang zou zijn zo alleen op een boot raapte ik al mijn moed bij elkaar en wandelde ik richting de honden. De uren die daarop volgden heb ik beleefd in stress. Ik had inmiddels een enorme honger, maar telkens wanneer ik mijn rugzak wilde openen om die lekkere zak chips boven te halen, stonden minstens vijf honden rondom mij te grommen. Zo snel als ik kon duwde ik de chips zo diep mogelijk in mijn rugzak. Ontspannend zonnen was ook niet helemaal mogelijk. Er was altijd wel een hond die het een leuk idee vond om bij je te komen zitten. Foto’s trekken met de medestudenten was al helemaal geen optie. Blijkbaar houden de honden graag fotoshoots en wilden ze per se bij op onze foto’s staan. Na drie uur zonder zon en met wat regen keerden we weer huiswaarts. Thuis aangekomen merkte ik dat ik van mijn enkels tot mijn schouders helemaal verbrand was. Het was zelfs zo erg dat het pijn deed om in mijn bed te gaan liggen. Smeren, smeren en nog eens smeren was dus de boodschap. Helaas was dit niet voldoende en bestaat mijn rug momenteel uit een oerwoud van velletjes.

Vorig weekend ben ik samen met de andere stagiaires van O.S. Clevia en de leerkrachten en directie van die school, naar Stoneiland gegaan. Dit is een gezellig strandje met hutjes er omheen gebouwd. We leerden de leerkrachten op een heel andere manier kennen. Het zijn een bende kakelende kippen waar je heel veel plezier mee kan beleven! We aten er weer heel wat nieuwe dingen zoals visbolletjes, Javaans brood (dat een roze kleur had), soep met kippenpoten in,… Drie uur duurde de rit van het eiland weer naar huis, maar hier merkte ik nauwelijks iets van. Ik was zo verdiept in mijn boek (Vijftig tinten donkerder), dat ik al gauw weer thuis was. Daarna vroeg het bed in zodat ik de volgende dag de ijverige student kon uithangen.

Helaas besliste mijn lichaam hier anders over… Een hele dag heb ik in mijn bed gelegen. Mijn maag liet van zich horen, in mijn hoofd waren ze aan het timmeren (uitbreiding van de hersenpan?) en mijn benen hadden absoluut geen zin om zich te verplaatsen. Dus heb ik maar een hele dag geslapen.

Maandag begon de laatste hele schoolweek voor de paasvakantie. Vandaag ben ik, samen met twee medestudenten, gestart aan een project rond muziek. Met de hele school (zowel leerlingen, leerkrachten, als stagiaires), gaan we een lied verzinnen. Dit lied wordt voorgebracht wanneer we onze stage eindigen. Je kan hier een filmpje vinden met de opnames van de eerste dag.

http://www.youtube.com/watch?v=1YIR0c5vWyU

Sanitechniek

Vorige week ben ik nog maar eens verhuisd. Samen met Kevin, Bieke en Larissa ben ik opnieuw ingetrokken in het oorspronkelijke huisje. Het is klein en beperkt, maar deze keer voel ik mij er beter thuis. Misschien ligt het wel aan de aanwezigheid van een ‘sterke’, ‘stoere’ man of ligt het aan het extra zelfvertrouwen of thuisgevoel dat ik in Suriname gekregen heb. Ik ben er in ieder geval klaar voor om hier de laatste twee maanden door te brengen.

Met de derde klas ben ik naar de Vlindertuin geweest. Je vindt er wonder boven wonder vlinders, maar ook slangen, schildpadden, een klein oerwoud,… Ik heb mijn ogen de kost gegeven en genoten van alles wat ik zag. Echt de moeite waard!

Zaterdag zijn we naar een verjaardagsfeest geweest van een Javaans jongetje. Hij werd vijf jaar. We aten er bami, nasi, kousenband,… Toen de nood het hoogst was en ik me naar het toilet begaf, gebeurde er iets schokkend! Wanneer ik doorspoelde kwam de buis van de boiler naar het toilet los en overspoelde het cabinetje. Toen heb ik maar even Sanitechniek gespeeld en de buis weer op zijn plaats proberen te steken. Gelukkig was het tijd om te vertrekken en kon ik snel verdwijnen.

Daarna zijn we met z’n allen, ‘die van Turnhout’, ‘die van Vorselaar’, ‘die van Leuven’ en ‘die van Limburg’ op stap geweest. We gingen mee met een partybus. Ik heb me enorm geamuseerd! Het was ons eerste echte feestje en dat was er duidelijk aan te merken. We amuseerden ons rot.

Iedereen is tenslotte bekomen van het zware weekend en vandaag zijn we weer in onze stage gevlogen. Mijn vier jongetjes hebben vandaag prima gewerkt. Alles, maar dan ook alles ging zoals ik het wou en ik merkte de pret in de ogen van de leerlingen. Ik ben een trotse juf!

Project 'Goed leven!'

Deze week staat in het teken van goed leven. Elke ochtend kunnen ouders in de verschillende klassen komen kijken, terwijl de leerkrachten met de leerlingen werken rond dit thema. Wij, twee medestudenten en ik, hebben de opdracht gekregen om in de twee derde klassen (derde leerjaar bij ons) te werken rond dit thema. We hebben ervoor gekozen om goed leven in België en de meervoudige intelligenties (muziekknap, beeldknap, beweegknap, taalknap, rekenknap,natuurknap, samenknap en zelfknap) als rode draad te nemen.

Gisteren hebben we gewerkt rond muziek en leerden we de leerlingen het ‘super mega knap’ lied aan. Vandaag lieten we de kinderen stilstaan bij het belang van vriendschap en maakten ze macramébandjes voor een geheime vriendje. Morgen gaan we met de leerlingen spelletjes spelen in verschillende hoeken. Larissa gaat met de leerlingen bewegingsspelletjes spelen, Bieke rekenspelletjes en ik taalspelletjes. We hebben voor deze spelletjes gekozen omdat ze aansluiten bij het onderzoeksproject dat we uitvoeren. Donderdag wordt er nog gewerkt rond natuur in België en vrijdag wordt er tot slot gewerkt rond gezonde voeding en maken we smoothies. De voorbije dagen zijn al zeer vlot verlopen en ik kijk enorm hard uit naar de volgende dagen. We worden telkens ondersteund door de klasleerkracht en leren de leerlingen wat beter kennen.

Ongelooflijk hoeveel liefde en vriendschap je van deze jongens en meisjes krijgt. Wanneer ik rondwandel op school hoor ik langs alle kanten ‘Juf Julie!’ en krijg ik vriendelijke blikken van de leerlingen. Echt fijn om hier les te geven!

Tot de volgende!

Ingeburgerd!

Ik ben nu 16 dagen in Suriname en voel me er al helemaal thuis. Ik heb een Surinaamse gsm-kaart waarmee ik naar België kan sturen, want dit lukte niet met mijn Belgische kaart. Mijn nummer kan je vragen aan mamaatje, papaatje, zussen of Jochen. Sinds vorige week woensdag is ook mijn stage begonnen. Samen met twee medestudenten en een studente uit Vorselaar loop ik stage in een school in Clevia. Ik heb vooral moeten observeren de voorbije weken en heb toch al enorme verschillen gezien. De leerlingen werken zelden met materiaal. Meestal maken de leerlingen oefeningen. Ze hebben een kladschrifje waarin ze oefeningen moeten overschrijven van het bord.

 Ik ben voornamelijk gaan observeren in het derde leerjaar (= eerste leerjaar bij ons). Mijn oog viel al snel op vier jongetjes die een enorme achterstand hebben. Drie van deze leerlingen hebben nooit gekleuterd, en een leerling (die al 12 jaar blijkt te zijn) is nog maar drie weken in Suriname. Ze kunnen geen letters verklanken, kunnen met veel moeite tot 10 tellen, maar hebben absoluut geen besef van hoeveelheden. Daarom ga ik met Bieke, een medestudent, ons de komende drie maanden bezighouden met deze leerlingen. Ik ga de leerlingen bijwerken voor taal, en Bieke voor rekenen. Ik verwacht geen wonderen, maar wil op mijn manier ze toch iets bijbrengen. Dit zal een grote uitdaging worden omdat de leerlingen nog helemaal niet rijp zijn voor het eerste leerjaar, hun concentratievermogen zeer ondermaats is en de ouders vinden dat zij hun leerlingen niet moeten begeleiden van thuis uit. Ik heb al enorm veel ideeën in mijn hoofd voor wat ik met deze leerlingen kan doen, maar ik neem het van dag tot dag.

Donderdag heb ik met één van deze leerlingen al een hoogtepunt bereikt. Hij doet niets liever dan de juffrouw tegenwerken en uitdagen. Ook bij mij deed hij niet wat van hem gevraagd werd. Toen de klasjuf merkte dat die leerling mij uitdaagde, werd ze zo boos dat de leerling begon te wenen en roepen. De andere leerlingen werden uit het lokaal verwijderd omdat er zoveel lawaai was. Ik voelde me schuldig voor wat er gebeurde en wist even niet wat te doen. Toen de leerling uitgehuild was en de anderen de klas uit waren, heb ik een enorm goed gesprek gehad met deze leerling. Tot mijn verbazing luisterde hij naar wat ik zei en zijn we beiden met een goed gevoel naar de speelruimte gegaan. De rest van de dag heeft hij zeer goed zijn best gedaan. Dit voelde enorm goed. Ik hoop dat ik morgen opnieuw zo’n gevoel mag ervaren!

Tot snel!

Hé het is ok...

… om de eerste nacht uitstekend te slapen.

… om als eerste aankoop een paraplu aan te schaffen.

… om een supermarkt te vinden waar ze producten van bij ons hebben.

… om door een buschauffeur aangesproken te worden om met hem naar onze bestemming te    trekken, waardoor een passagier uit de bus werd gezet.

… om naast plassen te lopen en bedolven te worden door water wanneer een auto door die plas rijdt.

… om met je zonnebril rond te lopen, ook al zie je geen zon.

… om toch een beetje verbrand te zijn en hier heel trots op te zijn.

… om wanneer iemand ‘welkom’ tegen je zegt, te antwoorden met ‘welkom’.

… om wanneer je een Surinaams kindje ziet, te wensen dat je dit kindje in je bagage kon steken en aan je zus kon geven.

… om in een café allemaal asociaal met je gsm te gaan zitten, op zoek naar internet.

… om een eerste Parbo biertje te nuttigen en hier met volle teugen van te genieten.

… om in tranen uit te barsten wanneer je ziet dat je medestudenten wonen in een groter huis, een veiligere buurt,…

… om je even af te vragen hoe het komt dat je zo gek bent geweest om in dit avontuur te stappen.

… om overspoeld te worden door vriendschap van je medestudenten.

… om naar de huisbaas van onze twee huisjes te bellen en te vragen of we bij in het huisje van de zes studenten mogen trekken.

… om een positieve reactie te krijgen en enorm opgelucht te zijn.

… om te zien hoe Lisa (een medestudent) dit allemaal voor ons geregeld heeft.

… om nu helemaal klaar te zijn voor het avontuur!